De bril van de maatschappij
Er zijn van die dagen dat het er ineens weer is. Dat gevoel. Alsof je heel even uit je eigen leven stapt en om je heen kijkt door een andere bril. De bril van de maatschappij. Of beter gezegd:
van een collectief idee over hoe het hoort. Alsof er een soort onzichtbare checklist is van het leven: huisje, boompje, beestje, relatie, kinderen, vaste vriendengroep, verjaardagskring met
koffie en taart. En als je daar niet op past, zou je – zogenaamd – iets missen.
Mijn leven buiten de lijntjes
Nou, ik leef dat leven dus niet. Ik leef solo. Zonder partner. Zonder kinderen. Al jaren. En dat is geen noodlot geweest, geen mislukte queeste, geen ongeluk. Het is een keuze geweest. Een
groeiend pad van vrijheid. Van mijn hobby mijn werk maken. Van de wereld rondreizen, alleen. Van zelf bepalen waar ik ben, wat ik doe, wanneer ik vertrek. Van het leven naar mijn hand zetten – en
dat is me verdomd goed gelukt.
En toch dat stemmetje
Maar zelfs in die vrijheid, zelfs in dat zelfgekozen geluk, zijn er momenten dat het schuurt. Momenten waarop de mindfuck toeslaat. Zoals met kerst. Of op mijn verjaardag. Dan komt er ineens zo’n
stemmetje: ‘Is dit niet een beetje… zielig?’
Wanneer het even schuurt
Want hoe kan het nou zijn dat iemand die leeft, die durft, die onderneemt, die kiest voor vrijheid en beweging, zichzelf in een verloren uurtje even zielig voelt? Hoe komt het dat een leven dat
zo vol is van ervaringen en rijk aan zelfgekozen avonturen, soms ineens aanvoelt als ‘alleen’?
Het is niet omdat ik eenzaam bén. Het is omdat de wereld een andere bril opzet op zulke dagen. Omdat de maatschappij nog steeds draait om samen, om relatie, om gezin. En alles daarbuiten wordt al snel gelabeld als ‘minder’. Minder volwaardig. Minder geslaagd. Minder gezellig.
De dunne lijnen van verbinding
En ja, dan voel ik me af en toe even alleen. Niet omdat ik dat niet aankan, maar omdat sociale verbindingen soms dunner zijn als je steeds onderweg bent. Omdat ik even geen kringetje heb om de
koffie mee te drinken. En omdat ik het wel wéét – dat ik ervoor kan kiezen om te relateren, om vriendschappen uit te bouwen – maar dat ik er ook steeds opnieuw voor kies om mijn vrijheid te
volgen.
Even in de dramadriehoek
Dan glijd ik heel even de dramadriehoek in. Een avondje sippen, zielig doen, het grote alleen voelen. De redder, de aanklager en het slachtoffer zitten even met z’n drieën aan tafel. En ik geef
ze hun moment. Maar dan – bijna als vanzelf – komt het omslagpunt. De andere stem. De stem die zegt: ‘Kijk eens waar je bent. Kijk wat je hebt opgebouwd. Kijk hoe radicaal vrij je leeft. Hoeveel
mensen dromen daarvan?’
Ik bén mijn keuzes
En dan voel ik weer: ik ben geen slachtoffer van mijn keuzes. Ik bén mijn keuzes. Ik leef niet per ongeluk zo, ik leef zo omdat het klopt. Omdat het bij mij past. En omdat ik daarin iets laat
zien wat misschien steeds meer mensen herkennen: dat het pad van vrijheid óók een pad van moed is.
Het verhaal dat je jezelf vertelt
Dus nee. Ik ben niet zielig. Ik ben intens levend. Soms ook even eenzaam. Dat hoort erbij. Zoals bij elk leven wel iets schuurt. Maar ik wil vandaag toch iets zeggen. Voor mezelf. En voor al die
anderen die leven buiten de lijntjes van de norm. Die solo reizen. Die geen kinderen hebben. Die hun leven anders hebben ingericht. Die zich op sommige dagen afvragen: ‘Is er iets mis met mij?’
Nee. Er is niets mis met jou. Jij leeft het leven dat bij jóu past. En dat vraagt soms om een extra laagje zelfliefde. Een extra innerlijke omhelzing. Een zachte stem die zegt: ‘Je doet het goed. Je bent precies waar je moet zijn.’
Vrijheid vraagt ruggengraat
Alleen leven is niet een gebrek. Het is een vorm van autonomie. Het is een diepe keuze voor jezelf. En ja, dat vraagt soms wat ruggengraat. Maar wat je ervoor terugkrijgt – vrijheid, eigenheid,
avontuur – dat is goud waard.
Voluit leven op mijn manier
Dus laat de wereld zijn plaatjes houden. Ik kies voor mijn eigen beeld. Voor mijn eigen pad. Met alles wat daarbij hoort. En ik sta ervoor. Niet zielig. Wél krachtig. Alleen – en volledig levend.
Een uitnodiging vanaf de weg
Vandaag vertrek ik voor een roadtrip van drie maanden door Europa, in m’n eentje, met een tent en een open hart. Zin in vrijheid, zin in nieuwe ontmoetingen, zin in stilte én avontuur. Wil je me
volgen op mijn reis? Stuur me gerust een pb’tje als je de link naar mijn PolarSteps wilt ontvangen. En worstel je zelf met deze thematiek – het alleen zijn, de dramadriehoek, het vinden van jouw
plek buiten de norm – aarzel dan niet om een afspraak te maken voor een reading. Dan kijk ik graag met je mee, precies op dat snijvlak van vrijheid, verbinding en innerlijk kompas.
www.heelde.org/afspraak
Reactie schrijven