Er is een moment waarop je voelt dat het verlangen naar liefde niet langer zacht of uitnodigend is, maar een honger die je leeg achterlaat. Een moment waarop je merkt dat je met je hele wezen naar iemand toe reikt, terwijl een deel van jou eigenlijk weg wil. Waarin je steeds iets probeert te krijgen wat niet gegeven wordt, en waarin je jezelf stukje bij beetje verliest aan een illusie van samenzijn.
Behoefte in de liefde voelt vaak als een innerlijke drang die niet helemaal van nu is. Het echoot uit oude hechtingspatronen, vroegere relaties, vorige levens. Het is dat gevoel van ‘ik heb jou nodig om mij heel te voelen’. En zolang die behoefte regeert, is er geen echte keuzevrijheid. Je kunt dan wel verlangen naar liefde, maar je bent nog niet vrij om haar werkelijk te ontvangen.
Wat hier vaak onder ligt, is een ongezien deel. Een kindsdeel dat ooit besloot: ik ben niet genoeg, ik moet me aanpassen, ik moet harder mijn best doen. Dat deel blijft zoeken naar erkenning, zelfs als het ten koste gaat van je eigen waarheid. Het fluistert: misschien, als ik wat liever ben. Wat zachter. Wat sterker. Wat rustiger. Wat minder.
Maar liefde vraagt geen perfectie. Ze vraagt aanwezigheid.
Bereidheid is precies dat: bereid zijn om liefde toe te laten, zónder jezelf te verliezen. Het is de bereidheid om jezelf te ontmoeten in het onvolmaakte, in het rauwe, in het kwetsbare. Om te blijven zitten bij je eigen verdriet, zonder er iemand bij te slepen die het voor je moet dragen. Het is jezelf toestaan om teleurgesteld te zijn, alleen te zijn, verlangend te zijn — zonder dat je van daaruit handelt of offert.
Het verschil tussen behoefte en bereidheid is energetisch voelbaar. Behoefte trekt, klampt zich vast, vult op. Bereidheid opent, nodigt uit, ademt. Bereidheid betekent: ik ben bereid om te geven én te ontvangen, zonder dat mijn hele zijn aan jou hangt. Ik kan hier zijn, in mijn lichaam, met alles wat ik voel. En als jij naast me staat, dan is dat omdat jij ook wilt zijn. Niet om mij te redden of mij te vullen, maar om samen te bewegen.
Soms betekent bereidheid ook dat je durft te zien dat de liefde die je zo graag wilde, niet wederkerig is. Dat je in een verbinding blijft die je eigenlijk leegzuigt, omdat je hoopt dat het morgen anders wordt. Bereidheid is dan het lef om te zeggen: ik wil meer dan dit. Niet omdat je de ander veroordeelt, maar omdat je jezelf niet langer verlaat.
Op zielsniveau vraagt dit om volwassenheid. Om je innerlijke kind bij de hand te nemen en te zeggen: ‘ik zie je, ik hoor je, en ik ben nu degene die voor je zorgt.’ Het betekent dat je stopt met wachten tot iemand je kiest — en begint met jezelf kiezen.
Pas wanneer je bereid bent om het oude verhaal los te laten, komt er ruimte voor iets nieuws. Iets dat niet gebaseerd is op tekort, maar op waarheid. Dan kun je ook iemand ontmoeten die werkelijk naast je staat. Iemand die niet jouw wond aanspreekt, maar je heelheid. Iemand die aanwezig blijft als jij je terugtrekt. Die niet over je grenzen gaat, maar samen met jou leert dansen binnen de ruimte die liefde vraagt.
Als reader stem ik me af op dit veld: het veld tussen jou en jezelf, en tussen jou en een ander. In een relatiereading met je partner onderzoeken we samen de dynamiek tussen jullie zielen: waar zit het nog vast, wat wil er gezien worden, en waar ligt de potentie voor echte ontmoeting? We kijken naar patronen, projecties en energetische verbindingen — en naar hoe jullie liefde kan rusten op bereidheid in plaats van op behoefte. Zodat je samen opnieuw kunt kiezen. Of met jezelf verder mag gaan, in zachtheid en kracht.
Liefde is niet iets wat je verdient. Liefde ben jij. En van daaruit begint alles
Reactie schrijven